Arte con fecha de caducidad

7 mayu – 12 xunetu 2010

L’Arte surde de la conciencia y de la sensación de que la creación y la destrucción tán implícites ye efímera. La obra d’arte pue convertise n’oxetu de mercáu y viceversa, quier dicise, desapaez la llende ente lo “insignificante” y la “obra museística”. L’horizonte ye difusu y too pue convertise nuna cuestión de “moda”, de consumu masivu; la diferencia única qu’existe ente dambes ye la idea, la propuesta que’l creativu caltién de forma constante, evolucionando pa un enfoque renovador dafechu que se cuestiona y s’arriquez de manera procesual, afaciéndose y tresformándose acordies colos medios d’espresión nuevos.

La naturaleza de la sociedá de la información tarrez: “El secretu del consumismu actual ta na rapidez, na disponibilidá de prescindir de les coses y non na acumulación; non n’adquisición sinón nel cambéu. Desfacese de lo qu’había pa sustituyilo por otres coses, con coses nueves”[1]. Too tien la so fecha de caducidá y, polo tanto, ¿quién o qué decide la fecha tope? Nesta ocasión, nesti proyectu decídelo’l creativu mesmu, l’artista. 
[1] El conceptu efímeru sobre lo que define la idea del proyectu ta vinculáu a la filosofía líquida y la teoría del arte efímeru de Zygmunt Bauman, igual que la idea de renovación propuesta por Meztger.